25th Shawwal: Martyrdom Annibersaryo ni 'Imam Jafar al-Sadiq (as)'

Ang Ikaanim na Banal na Imam:

Imam Jafar-As-Sadiq (as)

Pangalan: Jafar

Pamagat: As-Sadiq

Kunyat: Abu Abdullah

Ipinanganak: sa Medina noong Lunes ng ika-17 ng Rabi-ul- Awwal sa taong 83 ng AH (Al-Hijrah)

Pangalan ng kaniyang Ama: si Imam Muhammad Baqir (as)

Pangalan ng kaniyang Ina: si Umm-e-Farwah

Na-Martyred: Sa edad na 65 taon, sa Medina noong Lunes, ika-25 sa buwan ng Shawwal, sa taong 148 AH (Al-Hijrah) Inilason ni Mansur ad-Dawaniqi, sa panahon ng dati siyang Abbasid caliph.

Ibinaon/Inilibing: Sa Jannat-ul-Baqi, sa Madina al-Munawirah.

Ang Banal na Imam Jafar-as-Sadiq (as), ay pang-anim siya sa mga sunud-sunod na labindalawang Banal na mga Imams mula sa pamilya ni Propeta Mohammad (saw). Ang kanyang payaw/kunya, ay si Abu-Abdullah at ang kanyang mga tanyag na pamagat pa ay si as-Sadiq, al-Fazil at al-Tahir. Siya ay anak ni Imam Muhammad Baqir (as), ang ikalimang Imam at ang pangalan ng kanyang ina naman ay si Umm-e-Farwah, anak na babae ni Qasim Ibn Muhammad Ibn Abu Bakr.

Ipinanganak si Imam Jafar as-Sadiq (as) noong Biyernes ng ika-17, sa buwan ng Rabi-ul-Awwal, sa taong 83 AH (Al-Hijrah) sa Madina al-Munawirah, siya ay pinalaki ng kanyang lolo, ang Banal na Imam, si Zain-ul-Abedin (as) sa loob ng 12 taon at pagkatapos ay nanatili na siya sa ilalim ng sagradong patronage ng kanyang ama na si Imam Muhammad al-Baqir (as), para sa ilang sandaling panahon naman sa bilang ng ika-labinsiyam na taon.

Imamat:

Matapos ang pagkamartir ng kanyang banal na ama, noong 114 AH (Al-Hijrah), siya na kaagad ang humalili sa kanya bilang ikaanim na Imam mula sa pamilya ni Propeta Mohammad (saw), at sa gayon, ang sagradong pagtitiwala sa patuloy na misyon ng Islam at pang-espiritwal na patnubay ay naihatid hanggang sa kanyang kustodiya mula naman mismo sa Banal na Propeta, na si Mohammad (saw) sa pamamagitan ng sunud-sunod na nauunang Banal na mga Imam.

Kalagayan ng mga Pampulitika:

Ang panahon ng kanyang Imamat, ay sumabay sa pinaka maraming mga rebolusyonaryo at kaganapan na kasaysayan sa kasaysayan ng Islam sa kaniyang panahon, na kung saan din nakita na dito ang unti-unting pagbagsak ng mga Ummayad Caliphate at ang pagami na naman ng mga Abbasid Caliphate. Ang mga panloob na mga giyera (civil Wars) at mga kaguluhan sa loob mismo ng kani-kanilang politika ay kung saan nagdudulot ng mabilis na pagbabago sa kanilang pamamahala. Sa gayon, nasaksihan ng Banal na Imam (as) ang mga paghahari ng iba`t ibang mga caliphs/Khalifah, simula pa kay Abdul-Malik hanggang sa dating pinuno ng Ummayyad na si Marwan-e-Hemar. Siya ay nakaligtas mula dito hanggang sa panahon nina Abul-Abbas al-Saffah hanggang sa umabot sa pagka-Khalifah ni Mansur al-Dawaniqi, sapagkat kasama na ito sa mga Abbasid caliphs. Ito ana nag dahilan ng alitan ng pulitika sa pagitan ng dalawang grupo na ang mga Umayyah at ang mga Abbasid Khalifahs, ang kanilang mga kapangyarihan na tulo nakalimutan nila napabayaan ang bagay na hindi nila gusto sa Banal na Imam (as) na nag-iisa na sila at di' na nagagambala upang maisakatuparan naman ang kanyang mga debosyonal na tungkulin at mapayapang isakatuparan ang kanyang misyon na palaganapin ang Islam, ang katuruan na iniwan sa kanila ng kanilang Mahal na Ninuno na si Propeta Mohammad (saw) at pag-kakakaton na para maikalat ang mga tunay na aral ng Banal na Propeta (saw).

Sa mga huling araw ng pamamahala ng mga Ummayad Caliphs, ang kanilang Emperyo ay nanginginig at malapit nang gumuho, sapagkat isa na sa pinaka-magulong pamahalaan sa kasaysayan ng Islam sa kaniyang buhay at demoralisadong estado ng mga gawaing pangaraw-araw na pamumuhay ng mamamayan ang nanaig sa buong mga lupain ng Islam sa ibabaw ng mundo. Habang sinamantala naman ng mga Abbasid ang ganitong pagkakataon at inangkin ang kawalang-katatagan sa pulitika na ito, tinanggap ang titulong "Avengers of the Holy Ahlul-Bayt (AS)". Nagkukunwari naman silang nanindigan para sa sanhi ng paghihiganti mula sa mga "Ummayad Dynastys" dahil sa pag-agos ng naman ng mga inosenteng dugo ng Banal na Imam, na si Imam Hussain (as).

Ang mga karaniwang tao na umuungal sa ilalim ng pamatok ng mga Ummayad Khalifah, ay hanggang nagsawa sa kanilang mga kalupitan at lihim na hinahangad na supling ng Banal na Propeta (saw) ay kumuha sila at gumamit sila ng mga kapangyarihan. Napagtanto in nila na kung ang pamumuno ay pupunta sa mga Banal na angkan ng Ahlul-Bayt (As), na siya (Imam Jafar as-Sadiq) ang naging lehitimong tagapagmana, ang prestihiyo ng Islam ay mapahusay at ang mission ng Banal na Propeta (saw) ay tunay ipina-patuloy ikakalat mula sa kaniyang ispirituwal na kagalingan. Gayunpaman, isang pangkat ng mga Abbasid ang lihim na inialay ang kanilang buhay sa isang kampanya para sa pag-agaw ng kapangyarihan mula sa mga kamay ng mga Ummayad sa dahilan na inaagaw nila ito upang lamang isuko ito sa tunay na pagmamay-ari ng "Banal na Ahlul-Bayt (as)." Sa totoo lang nagpaplano lamang sila para sa kanilang mga sariling layunin at kapakanan. Sa gayon, ang mga karaniwang tao ay naloloko nila sa pagsuporta sa kanila at nang sa gayon ay nagtagumpay ang mga Abbasid na ito sa pag-agaw ng kapangyarihan mula sa kamay ng mga Ummayads, hanggang sa huli, ikinalaban naman nila ang mga Banal na Ahlul-Bayt (AS).

Kalagayan sa Relihiyoso:

Ang pagbagsak ng mga Ummayads at ang pagkapanalo naman ng mga Abbasid ay bumubuo mula sa dalawang punong balangkas sa drama ang kasaysayan ng Islam. Isa na dito ang pinaka-magulo at rebolusyonaryong panahon kung kailan ang mga moral na relihiyon ng Islam ay bumaba at ang mga aral ng Banal na Propeta (saw) ay napabayaan naiwan ng mga taong naghahanap ng katotohan, at isa pang estado ng anarkiya ay laganap dito sa kasaysayang ito. Nasa gitna naman nito ng nakamamatay na kadiliman, na ang banal na pagkatao ni Imam Jafar-as-Sadiq (as) ay nakakatayo katulad ng isang sinag na ilaw mula sa karunungan ng Mahal na Propeta (saw) na nagbubuhos ng ningning upang maipaliwanag ng husto ang karagatang makasalanang kadiliman sa paligid nito. Ang mundo ay nagkahilig patungo sa kanyang banal at kahanga-hanga na kalaman pagdating sa kaniyang pagkatao (Imam Jafar as-Sadiq (as)). Hanggat siya'y inalok din ni Abu Salma Khallal sa trono ng Caliphate. Ngunit, ang Banal na Imam (as) na pinapanatili niya muna ang katangian ng tradisyon ng kanyang mga ninuno ay ganap na tinanggihan niya itong tanggapin, at ginusto pa niya na kontento na siya sa kanyang sarili at sa kanyang mga debosyonal na hangarin at paglilingkod sa Islam.

Ang kanyang mga Aral:

Marami nalalaman na henyo si Imam Jafar-as-Sadiq (as), sa buong mga sangay ng kaalaman ay kung saan kinilala siya sa buong mundo ng Islam, na kaakit-akit ang mga mag-aaral mula pa sa mga malalayong lugar patungo lamang sa kanya hanggang sa ang lakas ng kanyang mga alagad ay umabot sa apat na libong kaniyang mga estudyante. Ang mga iskolar at dalubhasa sa Banal na Batas ng Islam ay sumipi ng maraming tradisyon (Ahadith) mula kay Imam Jafar-as-Sadiq (as). Ang kanyang mga alagad ay nagtipon ng daan-daang mga libro sa iba't ibang mga sangay ng agham at siningsakaturuan ng Islam. Maliban pa sa "Fiqh" (mga batas sa pang-relihiyon), "Hadith" (tradisyon); "Tafsir" (Komento), atbp.. Ang Banal na Imam (as) ay nagbahagi rin ng matematikang katuruan at kimika sa ilan mga pinili niyang binigyan ng kaalaman mula sa kanyang mga alagad. Isa dito ay si Jabir ibne Hayyan Tartoosi, isang tanyag na iskolar ng matematika sa mundo, ay isa siya sa mga alagad ng Banal na Imam (as), na nakikinabang mula sa kaalaman at patnubay ng Banal na Imam (as) at nakasulat pa ito ng 400 mga libro sa iba't ibang mga paksa at ibang linguwahe.

Ito ay isang hindi maikakaila na katotohanan sa kasaysayan ng Islam, na ang lahat ng mga dakilang iskolar ng Islam ay may utang na loob sa kanilang pag-aaral sa pagkakaroon mismo ng kaalaman galing sa tunay at katotohanang karunungan mula sa mga Banal na kaalaman ng Ahlul-Bayt (AS), na bukal ng kaalaman at pag-aaral para sa lahat ng sanlibutan.

Sumulat si Allama Shibli Numani, sa kanyang librong "Seerat-un-Numan": "Si Abu Hanifa ay nanatili sa isang mahabang panahon sa pagdalo ni Imam Jafar-as-Sadiq (as), na nakuha niya mula sa kanya ng napakaraming mahalagang pagsasaliksik patungkol sa Fiqh at Hadith. Parehong mga sekta na Shiah at Sunni ay naniniwala, na ang mapagkukunan ng kaalaman ni Abu Hanifa ay halos nagmula sa kanyang pakikisama bilang guro sa ilalim ni Imam Jafar as-Sadiq (as)."

Ang Banal na Imam (as) ay inilaan ang kanyang buong buhay sa sanhi ng pangangaral sa kasaysayan ng relihiyon sa kaniyang panahon at pagpapalaganap ng mga tunay na aral ng Banal na Propeta (saw) at hindi kailanman nagsumikap para sa kapangyarihan ng mundong ito. Dahil sa kanyang kadakilaang kaalaman at kahusayan sa larangan ng pagtuturo, ang mga tao ay nagtipon sa kanyang paligid, na kung saan ang Imam (as) ay di' napapagod nagbibigay ng debosyon at respeto na dapat niyang makuha at ibigay ang mga ito. Kaya natuwa dito ang mga inggit na Abbasid caliph, kagaya ni Mansur ad-Dawaniqi, na natatakot sa katanyagan ng Banal na Imam (as), kaya nagpasya siyang alisin at tanggalin siya (papapatayin).

Pagkamartir:

Noong ika-25 Shawwal, sa taong 148 AH (Al-Hijrah), ang Gobernador ng Madina sa utos ni Mansur Dawaniqi, nakuha ang Banal na Imam (as) papaslangin mula sa pagkamartir sa kaniya, sa pamamagitan ng lason. Ang pagdarasal ng libing para sa kaniya ay isinagawa ng kanyang anak, na si Imam Musa al-Kazim (as), ang ikapitong Banal na Imam, at ang kanyang libingan ay inilatag mismo sa sementeryo ng Jannat-ul-Baqi, sa Madina.

.................................
328