Ayon sa ulat na iniulat ng Ahensyang Pandaigdigang Balita ng Ahl al-Bayt (sumakanila nawa ang kapayapaan) -: Balitang ABNA :- Ang summit ay ginanap sa Sharm el-Sheikh, Egypt — isang lugar na kilala sa mga diplomatic na pagtitipon. Pinangunahan ito ng administrasyon ni Donald Trump bilang bahagi ng mga hakbangin sa Gitnang Silangan, partikular sa tinatawag na Abraham Accords at iba pang inisyatiba para sa kapayapaan sa rehiyon.
Seremonyal na Karangyaan
Ayon sa The Atlantic, ang summit ay inilarawan na parang isang kasalang Protestante — puno ng simbolismo, panauhin, at magagarbong pahayag, ngunit walang konkretong kasunduan o obligasyon.
Ang mga lider ay nagsalita ng mga pangakong moral, gaya ng “gagawin namin ang lahat upang mapanatili ang pagsasama ng dalawang panig”, ngunit walang malinaw na mekanismo ng pagpapatupad.
Papel ng Egypt
Ang pamahalaan ng Egypt ay tila tagapagbasbas lamang ng kasunduan, na pinasimulan ng Estados Unidos.
Sa halip na maging aktibong tagapamagitan, ang papel ng Egypt ay naging simboliko, na may kaunting konkretong hakbang para sa pagpapatibay ng kasunduan.
Marupok na Alyansa
Ang summit ay naglalayong paglapitin ang mga panig na may matinding alitan sa kasaysayan — mga bansang may hidwaan, digmaan, at hindi pagkakasundo sa ideolohiya.
Ang komentaryo ay nagsasabing “ang dalawang panig ay gustong patayin ang isa’t isa”, na nagpapakita ng malalim na kawalan ng tiwala sa pagitan ng mga kalahok.
Mas Malalim na Pagsusuri
Diplomatikong Simbolismo vs. Praktikal na Kapayapaan
Ang summit ay halimbawa ng diplomatikong seremonya na walang laman — isang uri ng “kapayapaan sa papel” na hindi sinusuportahan ng konkretong aksyon.
Sa halip na maglatag ng mga hakbang para sa demilitarisasyon, paggalang sa karapatang pantao, o pagresolba sa mga isyu sa teritoryo, nakatuon ito sa imahe at propaganda.
Kritika sa Pamumuno
Ang administrasyon ni Trump ay madalas na gumamit ng mga engrandeng seremonya upang ipakita ang tagumpay sa diplomatikong larangan, ngunit maraming eksperto ang nagsasabing kulang ito sa sustansya.
Ang summit ay maaaring ituring na bahagi ng “performance diplomacy” — isang estilo ng pamumuno na inuuna ang presentasyon kaysa sa substansya.
Epekto sa Rehiyon
Sa halip na magdulot ng pangmatagalang kapayapaan, ang summit ay nagpalalim ng mga tanong: Sino ang tunay na nakinabang? May nagbago ba sa lupaing pinag-aagawan? May nabawasan ba sa tensyon?
Ang kawalan ng konkretong kasunduan ay nag-iwan ng rehiyon sa parehong estado ng alitan, na may dagdag pang pagkalito sa mga layunin ng kapayapaan.
Konklusyon
Ang Sharm el-Sheikh Peace Summit ay isang diplomatikong palabas na puno ng simbolismo ngunit kulang sa laman. Sa kabila ng magagarbong pahayag at seremonya, walang matibay na pundasyon ang kapayapaan na inaasahang itatag. Sa isang rehiyong puno ng kasaysayan ng digmaan, ang tunay na kapayapaan ay nangangailangan ng tiwala, konkretong hakbang, at pangmatagalang komitment — hindi lamang ng mga larawan at talumpati.
………….
328
Your Comment